پیری مغز یکی از روندهای طبیعی و اجتناب‌ناپذیر در زندگی انسان است، اما تشخیص دقیق زمان شروع این روند و عوامل مؤثر بر آن می‌تواند تأثیر شگرفی در ارائه راهکارهای پیشگیرانه داشته باشد. تحقیقات جدید دانشمندان دانشگاه استونی بروک، با تحلیل‌های جامع مغزی و متابولیکی، فرصت‌های نوینی برای کند کردن این روند پیشنهاد می‌دهد.
زمان آغاز کاهش عملکرد مغز
مطالعات اخیر نشان می‌دهند که کاهش عملکرد مغز به‌طور میانگین از سن ۴۴ سالگی آغاز می‌شود و در سن ۶۷ سالگی به بالاترین سرعت می‌رسد. این مرحله به عنوان “آستانه آسیب‌پذیری” شناسایی شده است که پیش از ایجاد آسیب‌های بازگشت‌ناپذیر قابل مداخله است. تحقیقات همچنین نشان می‌دهد که با رسیدن به سن ۹۰ سالگی، روند تخریب مغزی تثبیت خواهد شد.
نقش مقاومت انسولینی نورون‌ها
یکی از یافته‌های کلیدی این پژوهش، تأثیر مستقیم مقاومت انسولینی نورون‌ها بر کاهش عملکرد مغز است. کاهش اثربخشی انسولین در سلول‌های عصبی منجر به جذب کمتر انرژی مورد نیاز شده و پیامدهای منفی متابولیکی بر سیگنال‌دهی مغز می‌گذارد. پروتئین‌های GLUT4 و APOE نقش مهمی در این زمینه ایفا می‌کنند و تطابق فعالیت آن‌ها با علائم کاهش عملکرد مغز نشان‌دهنده اثرگذاری متابولیسم بر روند پیری مغز است.
«درک دقیق زمان و چگونگی روند پیری مغز، این امکان را فراهم می‌کند تا مداخلات درمانی هدفمندتر انجام شوند.»
دکتر لیلیان موجیکا پارودی
راهکارهای جدید برای محافظت از مغز
یکی از امیدهای نوین در این پژوهش، استفاده از مکمل‌های کتون به‌عنوان منبع سوخت جایگزین برای نورون‌ها است. نتایج آزمایش‌ها روی گروهی از افراد نشان داد که این مکمل‌ها می‌توانند باعث افزایش حساسیت انسولینی نورون‌ها شده و همچنین روند کاهش عملکرد مغزی را تثبیت کنند. بیشترین تأثیر مثبت در گروه سنی ۴۰ تا ۵۹ سال مشاهده شد. این نشان می‌دهد که شناسایی زودهنگام و مداخله به‌موقع، نقشی کلیدی در حفاظت از عملکرد مغز دارد.
«این یافته‌ها موجب تحولی اساسی در نحوه پیشگیری از پیری مغز می‌شود و تمرکز را به شناسایی نشانگرهای متابولیکی معطوف می‌کند.»
بوتوند آنتال
نتیجه‌گیری
نتایج این تحقیقات نه تنها درک ما از روند پیری مغز را بهبود می‌بخشد، بلکه فرصت‌هایی منحصر‌به‌فرد برای مداخلات درمانی فراهم می‌کند. تمرکز بر شناسایی زودهنگام عوامل متابولیکی و ارائه راه‌حل‌های جایگزین سوخت‌رسانی در میانسالی، می‌توانند نقشی حیاتی در مقابله با آسیب‌های شناختی و حتی بیماری‌های نورودژنراتیو ایفا کنند. تحقیقات آینده می‌توانند این دستاوردها را گسترش داده و رویکردهای بهتر و دقیق‌تری برای مقابله با پیری مغز ارائه دهند.
دیدگاه ها